Angels Landing

Een berg zo hoog en zo steil dat alleen engelen op de top kunnen komen. Zo gaat het verhaal. Al een aantal maanden geleden hoorden we voor het eerst over deze berg. En nu was het dan eindelijk zover. We gingen hem beklimmen.

Het was vroeg dag, want we wilden vroeg op pad. Ik was wat zenuwachtig. Goed ontbijten was belangrijk, maar het smaakte me niet. De zon was nauwelijks op toen we in de auto stapten en er stond een frisse wind. Het was nu eigenlijk te koud voor een korte broek, maar het zou weer een hete dag worden. Een kwartier later lieten we de auto achter op de parkeerplaats van Zion National Park. Om op onze bestemming aan te komen moesten we verder met de pendelbus.
De zon stond nog lang niet hoog genoeg om over de bergen heen te schijnen toen we begonnen te lopen. We hadden er flink de pas in om even warm te lopen. Al na tien minuten kon mijn vest uit, we liepen alleen maar bergopwaarts. Na nog tien minuten klimmen liep het zweet over onze rug. Stap voor stap klommen we. We stegen snel. Halverwege konden we even iets op adem komen. We liepen door een ravijn tussen twee verschillende bergen. De een ruig en de ander met vriendelijke kleine dennenboompjes.
De frisse wind die het eerder die ochtend zo koud maakte was nu weggevallen. Het was warm, maar we liepen in ieder geval nog in de schaduw van de berg. Nu begon het klimmen pas echt. Het ging zo steil omhoog dat een gewoon wandelpad niet meer voldoende was. Er was een pad vol haarspeldbochten uitgehouwen in de zijkant van de berg. Stap voor stap met de blik op oneindig klommen we nog verder omhoog. Af en toe moesten we even op adem komen. Als we dan om ons heen keken bleek hoe hoog we al zaten, bijna bovenop deze berg. Maar we wisten dat we er nog lang niet waren.
Na de haarspeldbochten ging het pad nog verder omhoog, maar een stuk minder steil waardoor het bijna vlak leek. En daar was de kruising. Op een heuveltje balanceerden twee wc-huisjes. Alleen de dappersten gingen naar rechts. Wij ook. Nog maar een halve mijl te gaan.
Hadden we eerder al geklommen, nu hadden we daar een hulpmiddel voor nodig. Een koperkleurige ketting zat aan de berg vastgepind. Dat was prettig, want er was toch wel een serieuze afgrond dat ravijn in waar we net doorheen waren gelopen.
Ineens een laatste rots om overheen te klimmen. Het uitzicht was adembenemend. Om ons heen rezen bergen op en op 2 meter van ons af verdween de afgrond in de diepte. We keken naar rechts. Daar verrees nog een enorme berg. De linkerkant stond in de zon te branden en ging loodrecht de diepte in. Alsof de berg onlangs in tweeën was gezaagd. Er ging een smal paadje die kant op. En dat smalle pad liep daar recht die berg op. Wacht effe..
Oh jee. Ik had wel gezegd dat ik het zou gaan doen, maar durfde ik echt wel die berg op? Dat was toch wel een afgrond van minstens een kilometer! We liepen maar een stukje verder, maar van dichtbij zag die berg er nog net zo eng en steil uit. Nee, ik wachtte hier wel. Ik wilde leven.
Dus ging ik terug naar dat ene punt waarvan we dachten dat dat het hoogste punt was, omgedoopt tot chicken point. Ik was zeker niet de enige.
Ik zocht een plekje, lekker in het zonnetje. Terwijl ik wachtte, gebeurde er iets eigenaardigs. Langzaam leek de dreigende bergwand te veranderen in een klein heuveltje. Ik had mijn zonplekje omgeruild voor het enige schaduwplekje toen Jeroen terugkwam. 'Dat durf jij ook!' was het eerste wat hij zei. Nou, vooruit dan maar. Ik was toch niet helemaal hiernaar toe gekomen om hier te stoppen?
Dus gingen we weer samen op weg. Jeroen veilig voor me. We moesten eerst een smalle richel over klimmen om bij de juiste berg te komen. Het voelde als een touwbrug een ravijn over. Van rots naar rots klommen we omhoog. Meestal hing er een ketting om je aan vast te houden. Soms niet. Van wandelaars waren we veranderd in bergbeklimmers. Soms was de berg zo steil dat ik me met mijn handen een stukje moest optrekken om mijn voet ergens te kunnen neerzetten. En nou ben ik niet perse klein. Hoe moest dat wel niet zijn voor andere vrouwen?
Juist op het moment dat ik dacht 'Pfff, ik dacht dat het niet zo ver klimmen was..' beklom ik de volgende rots en stonden we ineens echt bovenop.
Als we een helikoptervlucht hadden geboekt hadden we hetzelfde uitzicht gehad. Ver weg beneden ons kronkelde de weg waar de pendelbus reed door de vallei. Aan de andere kant was er alleen maar wildernis met bergen waar we bovenop konden kijken. Geen enkel wild dier kon hier komen. We liepen als goden over de bergrug.
Naar beneden was in ieder geval niet zo inspannend als omhoog. Maar nu verscheen wel steeds geniepig de afgrond in mijn ooghoeken. Eenmaal voorbij chicken point ging het sneller. Er hing een helder wit, doorschijnende straal om ons heen. Wij hadden Angels Landing beklommen!